Супольнікі, выратаваныя добрай парадай

• Уладзімір Халіп
• 26.06.2025, 10:04

Якая калясніца вайны магла выйсці з рук такога майстра.

Расея сваіх не кідае. Пуцін гэта не аднойчы паўтараў. А ўжо калі хаўруснік патрапіў у пераробку - даўні, надзейны, правераны шматкроць… Ды пра што тут казаць! Не кідае - і ўсё. І ў бядзе, і ў баі ў выпадку чаго заўсёды прыйдзе на дапамогу. А пагатоў у гэтыя неймаверна цяжкія дні. Калі ўжо ніхто нічый вайсковы патэнцыял увогуле ў разлік не прымае. Хто б такое мог уявіць. Нават на магутны і вялікі Іран замахнуліся.

Ды яшчэ дзень які быў абраны. Быццам з намерам. Для першага ўдару - 13-е чысло, а для нападу амерыканскіх бамбавікоў - 22 чэрвеня. Не магла крамлёўская ўлада гэтага не заўважыць. І цалкам магчыма, што сівабароды старац, перад тым як схавацца ў суправаджэнні адданай аховы ў невядомым кірунку, яшчэ паспеў паглядзець з надзеяй у той бок, дзе з яго разлікаў павінен быць Крэмль. І ён не памыліўся. Далёкі сябар і паплечнік ужо ўпэўнена і беззваротна займаў непрымірымую пазіцыю.

Калі ўжо ўсё гэта скончыцца, суровы Пяскоў скажа пра мінулыя падзеі проста і коратка: «Расея сапраўды надала падтрымку сваёй выразнай пазіцыяй». А чаго тут мудрагеліць? Усё дакладна. Хто б сумняваўся, што ў гэтыя дні ўзрушанага блізкасцю краху аяталу больш за ўсё хвалявала менавіта гэта - ці дастаткова выразная ў вернага хаўрусніка пазіцыя. А таму ў далёкую Маскву быў пасланы не проста ганец з лістом, а міністр замежных спраў Абас Аракчы. Ён свабодна валодаў расейскай. І з Пуціным мог пра ўсё размаўляць адкрыта.

Аднак у тэлевізійным сюжэце аб гэтых перамовах суразмоўцы выглядалі да крайнасці змрочна і скавана. Не падобна было, што гэта ў цяжкую хвіліну сустрэліся неразлучныя браты і хаўруснікі. Міністр стараўся, як мог. «Мы хацелі падзякаваць расейскім калегам, сябрам за тое, што яны рашуча асудзілі гэтыя агрэсіўныя дзеянні. Расея сёння знаходзіцца на правільным баку гісторыі і міжнароднага права».

Вось так, шчыра, ад усяго сэрца. Іншы б адваліў у адказ за такую вытанчаную ветлівасць усякіх абяцанняў і шчадротаў па поўнай. А тут не, не пракаціла. Не той выпадак. У Маскве пацярпелых не любяць. На гэты раз нават не прагучала для раптоўнага візіцёра традыцыйнае расейскае суцяшэнне: «Грошай няма, але вы трымаецеся».

Ды і не было на што спадзявацца. Крамлёўскі правадыр так доўга і старанна рыхтаваўся да свайго трыумфу. Трэцяя сусветная - гэта не які-небудзь хуткаспелы канфлікт. Ён ведаў, што няўрымслівы яфрэйтар, перш чым пачаць другую сусветную, доўга і старанна збіваў сваю стратэгічную вось. Кожны рамізнік здаўна ведае, без надзейнай восі - нікуды. Аднак працаваў над ёй недастаткова. Вось і пайшло ў выніку ўсё прахам.

А тут з першай задумы ўсё быццам бы ішло ідэальна. І якія складнікі выявіліся ў аснове асноў: Расея, Іран, Паўночная Карэя. Кожнае звяно - на вагу золата. Пругкае. Упартае. Нясхільнае. І самае галоўнае, усе, як на падбор, ядзерныя. Яшчэ крыху, і дзесьці ў недаступных горных падзямеллях з'явіцца на свет доўгачаканая атамная бомба аятол. І ўжо тады...

Але вось стаіць гэты пасланец з Тэгерана і чакае, што верны хаўруснік адваліць ім, пацярпелым ад раптоўнага налёту, процьму ўсякіх беспілотнікаў, балістычных ракет, а магчыма, і…доўга давядзецца чакаць! Нібы не ведае гэты міністр, што крамлёўскі супольнік вельмі спадзяваўся на іранскую дапамогу па тых жа спісах і з той самай мэтай. Усё назапашанае савецкай уладай на складах даўно скарыстанае і згубленае на яго бессэнсоўнай і бясконцай вайне. Якая тут яшчэ можа быць дапамога камусьці?

Ізраіль нанёс кароткі, прадуманы, пралічаны ўдар. Фактычна, выведзена была са строю супрацьпаветраная абарона Ірана. Знішчаныя цэлі ў розных рэгіёнах краіны. Самалёты пераадолелі тысячу кіламетраў, а на некаторых накірунках і яшчэ пяцьсот. Усе вярнуліся на свае аэрадромы. Панаванне ў паветры было поўным. І калі баявыя дзеянні пачала амерыканская авіяцыя, яна ўжо дакладна выконвала палётныя заданні па знішчэнні аб'ектаў ядзернай праграмы аятол. Наколькі гэта было паспяховым - час пакажа.

Ды вось ужо быццам бы адбамбаваліся амерыканскія лётчыкі. Падводныя лодкі выпусцілі «Тамагаўкі» па вызначаных цэлях і сышлі на базу. Ізраільскія ракеты выканалі палётныя заданні. На саміце NATO Дональд Трамп вымавіў сваю пераможную прамову. Дзесьці ў зацішнай хованцы, магчыма, аятала ўжо стрэсваў з сутаны пясок, узняты нядаўнімі выбухамі бункерных бомбаў. Усе былі занятыя сваёй справай. Як заўжды пасля вайны.

І толькі ў Крамлі самотны чалавек з прыкрасцю аглядаў сваю яшчэ нядаўна амаль бездакорную вось. Масква. Тэгеран. Пхеньян. Якая калясніца вайны магла выйсці з рук такога майстра. Ды гогалеўская тройка нават побач з ёю не стаяла. Яшчэ нядаўна ўсё было так надзейна і так трывала. А зараз бачна кожнаму - іранская трэшчына глыбокая і безнадзейная. Кожнаму біндзюжніку тут было б зразумела, што з такой воссю далёка не з'ехаць.

Хіба толькі на дапамогу Ына паклікаць?..

Уладзімір Халіп, спецыяльна для сайта Charter97.org